Ε, ναι! Έχω μπροστά μου τον frontman των 48 ωρών, το Βαγγέλη!
Γεια σου Ηρώ! Είμαι εδώ, για όλες τις ώρες και όλες τις μέρες! (γέλια) Κομάντο με λίγα λόγια…
(γέλια) Πες μου τι γίνεται αυτό το καλοκαίρι… Νομίζω τα πηγαίνετε περίφημα από συναυλίες!
Μία λέξη μπορώ να σου πω κι αυτή είναι χαμός! Είμαστε στο δρόμο συνέχεια, αλλά αυτό είναι πολύ καλό και προσωπικά δεν το βαριέμαι ποτέ. Το κάνω πολλά χρόνια, αλλά δεν θα το βαρεθώ με τίποτα. Γνωρίζεις καινούργιο κόσμο, βλέπεις ξανά φίλους σε περιοχές που δεν πηγαίνεις συχνά στην Ελλάδα, που έρχονται και σου θυμίζουν αναμνήσεις από παλιά live κτλ. Είναι ωραίο…
Μιας κι ανέφερες τη λέξη αναμνήσεις. Είσαι τύπος που αναπολεί;
Ευτυχώς επειδή έχουμε πολλά πράγματα να κάνουμε και με τις προκλήσεις που έχουμε, θα σου πω όχι. Σίγουρα πολλές φορές κοιτάς προς τα πίσω, γιατί έχεις ζήσει ωραία πράγματα, όπως κι άσχημα, αλλά κυρίως θα σου έλεγα ότι ζω το τώρα.
Πάμε να τα πάρουμε όμως από την αρχή. Έχετε πολλά χρόνια ως συγκρότημα…
Ακριβώς και τα χρόνια που γιορτάζουμε φέτος είναι 15! Έτσι όπως ξεκινήσαμε όμως το 2003, έτσι συνεχίζουμε. Με πολύ κέφι, με πολλές συναυλίες και πάρα πολλή μουσική. Ευτυχώς έχουμε προσθέσει σε όλο αυτό και τη δική μας μουσική, με πολύ γράψιμο.
Αν πάμε πίσω στο 2003 τι θα μου έλεγες ότι έχει αλλάξει όσον αφορά τη μπάντα; Γιατί κι ο ήχος σας είναι πιο “ώριμος” πια.
Έχει επέλθει αυτογνωσία. Μετά από τόσα χρόνια ξέρεις τι κάνεις καλά, τι δεν κάνεις καλά. Προσαρμόζεσαι πάρα πολύ γρήγορα και λόγω της εμπειρίας που έχει κερδιθεί όλα αυτά τα χρόνια, μπορούμε να κινηθούμε πολύ ευέλικτα και πιο σωστά, εύστοχα.
Προσαρμόζεται και το γράψιμό σας δηλαδή ανάλογα με την εποχή.
Ε ναι. Βλέπεις τι ανάγκες υπάρχουν, τι μπορείς να κάνεις. Συνδυάζεις ουσιαστικά αυτό που σου αρέσει με αυτό που πιστεύεις ότι θα πάει και καλά όσον αφορά το γράψιμο. Από εκεί και πέρα όμως δεν παύεις να είσαι μουσικός και να γράφεις διαισθητικά, δεν είσαι μηχανή. Και μη ξεχνάς ότι αυτό το οποίο κι εμείς “πουλάμε” είναι η μουσική μας. Δεν πουλάμε ούτε εμφάνιση, ούτε τρέλα. Το ταλέντο μας.
Σωστό αυτό που λες γιατί οι περισσότεροι πια κοιτάνε πάνω από όλα και την εμφάνιση σε έναν τραγουδιστή ή κάποιον που γράφει μουσική…
Μα οι περισσότεροι “βλέπουν” τη μουσική, δεν την ακούνε. (γέλια) Θα τον δεις αυτόν που θέλεις μία-δύο-τρεις (γέλια) θα τον ευχαριστηθείς, μετά όμως; Ο επόμενος!
Περνάμε τώρα στο ψητό και στα τραγούδια σας. Κάνατε μία σούπερ διασκευή στο “Γουστάρω να χορεύω”. Πες μου την ιστορία…
Το κομμάτι αυτό είναι αγαπημένο μας και φυσικά είναι κομμάτι της δεκαετίες του 90′. Μετά από χρόνια το βάλανε μέσα στην ταινία “Μαδαγασκάρη” και εκεί μεταγλωττίστηκε στα ελληνικά. Ο άνθρωπος αυτός που απέδωσε τους στίχους στα ελληνικά πρέπει να είχε τρομερή έμπνευση και είχε όντως πλάκα (γέλια) Κι εμείς το είχαμε βάλει πρώτα στα live μας, από παρόρμηση. Γελούσαμε πολύ, ο κόσμος περνούσε καλά και σκεφτήκαμε, γιατί να μη γίνει διασκευή; Έτσι κι έγινε και στο video clip που είναι εξίσου κουλό, παίζουν και πολλοί φίλοι μας και βγήκε προς τα έξω μία “καλή” τρέλα.
Πόσο πολύ κρατάτε την παιδικότητά σας;
Απόλυτα και το βάλαμε αυτό το τραγούδι στα live μας, γιατί μας εκφράζει πολύ. Προσπαθούμε να είμαστε αυθόρμητοι κι είναι ωραίο γιατί βλέποντας τα παιδιά, γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος από την αγνότητα που έχουν. Πιο αποτελεσματικός, πιο αισιόδοξος, πιο γλυκός άνθρωπος. Με μία λέξη απλός.
Κι αφού ήρθε η συζήτηση στα παιδιά, θέλω να μιλήσουμε γι’αυτή την υπέροχη κορούλα που έχεις… Δεν μπορώ να νιώσω το συναίσθημα του να είσαι γονιός, αλλά θα ήθελα να μου πεις, τελικά σου αλλάζει όλη τη ζωή, έτσι;
Ναι, ναι… Και στο εύχομαι να το ζήσεις κάποια στιγμή! Τώρα είμαστε τριών ετών! Δεν υπάρχει πιο ωραίο πράγμα στη ζωή και το ήθελα από μικρός να κάνω οικογένεια, γιατί προέρχομαι από μία πολύ αγαπημένη οικογένεια και ήμουν από την αρχή μου εν δυνάμει μπαμπάς! (γέλια) Με τη Σοφούλα, έχουμε πολλές ομοιότητες κι επειδή μου μοιάζει κιόλας στην ιδιοσυγκρασία, είναι σαν να βλέπω ένα “mini” εαυτό μου!
Τώρα είναι τριών, αύριο θα είναι όμως εικοσιτριών και θα είναι πολύ διαφορετικά τα πράγματα… Μεγαλώνει και μεγαλώνουμε…
Αυτό σκέφτομαι και λέω στον εαυτό μου για να πάρει όσα περισσότερα φιλιά μπορεί (γέλια) Γιατί μετά θα είναι δύσκολα τα πράγματα! Τώρα είναι η πιο γλυκιά ηλικία. Μετά θα “ζητιανεύω” και δεν θα με γουστάρει! (γέλια)
(γέλια) Φοβάσαι το χρόνο;
Δεν θα σου έλεγα ότι τον φοβάμαι, γιατί αν μπορέσεις να ζήσεις όπως πρέπει τη ζωή και την κάθε στιγμή ανάλογα, περνάς ωραία. Δεν το φοβάμαι και κοιτάω πάντα μπροστά. Τα καλύτερα έρχονται.
Σε περνάω αμέσως στο “Μόνο σωστό” το προτελευταίο τραγούδι σας…
Το “Μόνο σωστό” είναι μία ιστορία πόνου, εσωτερικής πάλης, που είναι τελείως βγαλμένη από καθημερινά βιώματα. Είναι αυτό που έχουμε ζήσει όλοι μας. Ένα αδιέξοδο σε μία σχέση που η λογική σου το βλέπει, στο λέει, αλλά η καρδιά σου λέει ότι θέλει να πέσει με χίλια επάνω σε έναν τοίχο! (γέλια) Γιατί δεν μπορεί να κάνει κι αλλιώς… Είναι αυτό.
Τώρα όμως θα το πιάσω αλλιώς. Με τη γυναίκα σου είχε τύχει ποτέ να πέσεις με τα “μούτρα” στην αρχή της σχέσης σας; (γέλια)
(γέλια) Σίγουρα. Με τη γυναίκα μου σκέψου ότι είμαστε από “παιδάκια” μαζί, μέχρι να κάνουμε οικογένεια και να παντρευτούμε. Είμαστε μαζί από τα 18 μας. Φυσικά όμως σε μία τόσο μεγάλη σχέση, υπήρχαν κι οι φουρτούνες και τα on-off. Αλλά αυτό που λες το έχω βιώσει σίγουρα. Δεν υπάρχει κι άνθρωπος νομίζω που να μην είχε μία καταστροφική σχέση, αλλά να το ευχαριστιέται (γέλια)
Άμα πιάσουμε τον τίτλο, για σένα ποιο είναι το μόνο σωστό που θα πρέπει να υπάρχει σε μία σχέση;
Ακολούθησε την καρδιά σου κι ας σε κάψει! Σε τελική ανάλυση κι αυτό είναι ζωή. Είναι μεγάλη κουβέντα και φυσικά δεν είναι τυχαίο που και τα περισσότερα τραγούδια αναφέρονται στις σχέσεις και σε αυτό το θέμα.
Τα τραγούδια σας και εσάς μιλάνε όμως τα περισσότερο γι’αυτό, αν δεν κάνω λάθος. Και τα πιο παλιά τα αγγλικά.
Καλά στα αγγλικά ο πειραματισμός κι η θεματολογία είναι τεράστια. Έχουμε γράψει και πολιτικά τραγούδια και τραγούδια πάνω στην ονειροπόληση, για την καθοδήγηση του μυαλού… Αλλά στα ελληνικά βγαίνει και λίγο -περισσότερο το να γράψουμε γι’αυτό. Είμαστε πιο ψυχοπονιάρηδες! (γέλια)
Οπότε ισχύει αυτό έτσι;
Ναι! Είναι η ιδιοσυγκρασία μας…
Υπάρχει κάτι που έχει συμβεί με τη γυναίκα σου, κάποιο ευτράπελο, που θα έχεις να το λες και θα το θυμάσαι για πάρα πολύ καιρό;
Είναι τόσα πολλά! (γέλια) Μια ζωή ολόκληρη. Αλλά έχω ένα πάρα πολύ ωραίο που πηγαίναμε ένα ταξίδι. Τότε ήμασταν νεαρό ζευγάρι, αλλά ήδη μετρούσαμε κάποια χρόνια που ήμασταν μαζί, υπήρχε οικειότητα, αλλά εμείς είχαμε περάσει στο δεύτερο στάδιο (γέλια) Έχουμε περάσει τα μέλια, πάμε στα πιο σταθερά. Πηγαίνουμε λοιπόν στη Σίφνο και κάνουμε ό,τι κάνουν τα παλιά ζευγάρια. Παίζουμε μπιρίμπα. (γέλια) Δίπλα μας ακριβώς, καθόταν ένα άλλο ζευγάρι, αλλά αυτοί ήταν ακριβώς όπως λέμε στα “μέλια”. Ήταν νεαροί, μέσα στα φιλιά, στις αγάπες. Οι πιο παλιοί, λοιπόν, παίζουμε μπιρίμπα κι η Χαρούλα με έχει σκίσει, μου έχει αλλάξει τα φώτα. Κι εγώ αρχίζω να χτυπιέμαι και να φωνάζω “Δεν είναι δυνατόν, αν κάνεις μπιρίμπα καθαρή θα σε πετάξω στη θάλασσα” (γέλια) Και σε μία φάση γυρνάνε τα παιδιά και μας ρίχνουν ένα βλέμμα, αλλά σε φάση “Κι εμείς έτσι θα γίνουμε όταν μεγαλώσουμε;” (γέλια) Είχε μεγάλη πλάκα… Αυτό το θυμόμαστε ακόμα και γελάμε.
Και να κλείσουμε την τριλογία από τα τελευταία τραγούδια, με το “Μια καινούργια αρχή”. Ένα πολύ γλυκό τραγούδι, με ένα εξαιρετικό και αρκετά συναισθηματικό video clip. Ήταν και μία πρόταση που δεν την είχαμε δει ξανά από εσάς…
Ακριβώς… Η “καινούργια αρχή” είναι ένα τραγούδι που οι στίχοι του έχουν εμπνευστεί από παιδιά. Γράψαμε στίχους απλούς, οι οποίοι θέλαμε να μιλάνε κατευθείαν στο υποσυνείδητο του ανθρώπου. Μιλάνε για τον ερχομό μίας νέας αγάπης, η οποία φέρνει την αλλαγή στη ζωή ενός ανθρώπου. Κι αυτό το παντρέψαμε με ένα video clip που σκηνοθετήσαμε οι ίδιοι, με τρεις ιστορίες, που δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους οι άνθρωποι στις οποίες πρωταγωνιστούν, αλλά ο ερχομός αυτής της νέας αγάπης, τους αλλάζει τα πάντα. Τη διάθεση, τη σκέψη, τη ζωή. Η πρώτη ιστορία είναι ένας μπαμπάς με το παιδάκι του, η δεύτερη είναι ένα νέο ζευγάρι κι η τρίτη είναι με έναν ηλικιωμένο κύριο ο οποίος βρίσκει την αγάπη σε ένα σκυλάκι. Από τα πιο καθημερινά πράγματα, φτιάξαμε αυτή την ιστορία.
Πόση εύκολη μπορεί να είναι μια καινούργια αρχή τελικά στις σχέσεις εν έτη 2018;
Όσο περνάει ο καιρός κι όσο δυσκολεύει κι η επικοινωνία των ανθρώπων, βλέπεις ότι ο καθένας κουβαλάει “σκελετούς” στη συνείδησή του. Δηλαδή είναι δύσκολο. Γίνεται και φαύλος κύκλος γιατί όσο πιο πολύ απογοητεύεσαι από τους ανθρώπους και τη ζωή, τόσο πιο πολύ κλείνεσαι στον εαυτό σου και κατ’επέκταση δεν μπορείς να ανοιχτείς σε κάποιον. Έχω δει πολλή μοναξιά στη ζωή μου κι από ανθρώπους που λες “Μα πώς;”. Ενώ είναι καλλιεργημένοι, με χιούμορ, έξυπνοι. Και δυστυχώς η μοναξιά συνηθίζεται… Κι αυτό είναι το χειρότερο.
Γιατί πιστεύεις έχουν γίνει έτσι οι σχέσεις;
Γιατί ζούμε στην εποχή της εικόνας που μας έχει κάνει στο να χάσουμε τη μπάλα όσον αφορά τα σημαντικά πράγματα της ζωής. Με αποτέλεσμα να χάνουμε την ουσία. Τη σχέση των ανθρώπων. Πια ζούμε με ένα κινητό στο χέρι και μέσα από αυτό. Εκεί έχει περάσει η ζωή μας.
Έχεις γνωρίσει πολύ κόσμο τόσα χρόνια. Ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα των ανθρώπων; Σίγουρα και η οικονομική κατάσταση παίζει μεγάλο ρόλο, αλλά υπάρχει και κάτι άλλο…
Για μένα η κρίση που έχουμε είναι κοινωνική κι όχι οικονομική. Κοινωνική ήταν από πάντα. Θέμα παιδείας, κοινωνικής ευθύνης, αγωγής. Απλά υπήρχαν τα λεφτά και το κρύβαμε κάτω από το χαλί. Ξαφνικά έσκασε και το ότι δεν έχουμε λεφτά και βγήκε στην επιφάνεια όλο αυτό. Τώρα επιπλέει. Αλλά σίγουρα είναι η μοναξιά, αυτό που λέγαμε.
Υπάρχει η μοναξιά γιατί μάλλον φοβόμαστε να δεθούμε…
Φοβόμαστε να δεθούμε, φοβόμαστε να εκτεθούμε. Δηλαδή θα σε πάω σε ένα άλλο θέμα που διαμαρτύρωνται οι γυναίκες και λένε ότι δεν υπάρχουν άντρες που θα έρθουν και θα τις πλησιάσουν ή θα τις κάνουν καμάκι. Αλλά γίναμε έτσι, που οι άντρες φοβούνται να εκτεθούν, φοβούνται την απόρριψη. Παλιότερα τα πράγματα ήταν απλά. Όπως λέγαμε εμείς παλιά, ότι αν δεν φας χυλόπιτα, δεν είσαι άντρας! Πώς θα μπορέσεις να αποκτήσεις αυτοπεποίθηση και τη δύναμη ώστε να προμοτάρεις τον εαυτό σου σε μία γυναίκα αν δεν φας τα μούτρα σου;
Μεγάλο θέμα όλο αυτό και αλήθεια δεν ξέρω τι να πρωτοπώ. Αλλά επειδή το “βαρύναμε” και φτάνουμε προς το τέλος αυτής της ωραίας κουβέντας, θα σε περάσω εξ’ολοκλήρου στο συγκρότημα. Η Ελλάδα δεν φημίζεται για τις μπάντες της. Γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν έδωσε χώρο σε μπάντες/συγκροτήματα;
Γιατί δεν υπάρχει μουσική παιδεία. Γιατί όταν φτιάχνονται οι μπάντες ο καθένας έχει την προσωπική του ατζέντα στο μυαλό του. Είναι δύσκολη η ομάδα, γιατί έχεις να κάνεις με αρκετούς ανθρώπους, αλλά στο εξωτερικό με κάποιο τρόπο τα καταφέρνουν, εδώ δεν ξέρω γιατί υπάρχει αυτό. Δεν υπάρχει ο κοινός στόχος και η παιδεία που θα τους κρατήσει μαζί. Θα έρθουν οι διαφορές, οι διαφωνίες, οι εγωισμοί… Οπότε αν δεν έχεις αυτά, διαλύεται με τη μία. Σίγουρα όμως υπάρχουν συγκροτήματα στην Ελλάδα, αλλά δεν είναι πολλά.
Τι μπορείς να μου πεις για το τουρ που κάνετε και γίνεται χαμός; Γιατί εσείς μετά από 15 χρόνια είστε εδώ και πηγαίνετε περίφημα.
Έχουμε πολλά ταξίδια, πολλές ημερομηνίες. Σκέψου είχαμε πάει στην Κατερίνη από την Τζια. Και για να βρούμε τρόπο να περάσουμε στη στεριά, πήραμε ένα φουσκωτό! Γίναμε για λίγο ομάδα ειδικών δυνάμεων κι επειδή εγώ καθόμουν και μπροστά, χοροπήδαγα σαν το ψάρι στο τηγάνι. Παλαβές ώρες, αλλά γι’αυτό ζούμε. Αν ξαφνικά σταματήσει αυτό, δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστώ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια κανονική δουλειά. Δεν μπορώ να φανταστώ να κάνω κάτι άλλο. Ούτε εγώ, ούτε τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί το έχουμε συζητήσει. Οπότε το τουρ συνεχίζεται και περιμένουμε τα επόμενα.
Έχετε κυκλοφορήσει πολύ ωραία τραγούδια. Ποιο από όλα θα έλεγες ότι τώρα σε εκφράζει απόλυτα;
Θα σου έλεγα το “Μια καινούργια αρχή” και θα σου πω τον τελευταίο στίχο που λέει χαρακτηριστικά “Μέσα στα βάθη της ψυχής μου βρήκες το κλειδί και της φυλακής μου η πόρτα είναι τώρα ανοιχτή και δισταγμό να δω το φως δεν έχω πια, γιατί στον εαυτό μου το έχω υποσχεθεί”.
